Veel gestelde vragen This is a new feature at this site. An interactive way to talk about the genealogies

The owner of this website pays about 50 dollar per month to keep this webiste in the air. In order to view the data follow this link donate any amount you want. Now also possible on a bankaccount in the Netherlands, made possible by the familybank . The site gets 80.000 hits daily. Please click on the advertisements to generate money for me

Home Search Login Your Bookmarks  
Share Print Bookmark


Graaf Régnier III. de Hainaut

Graaf Régnier III. de Hainaut

Male 920 - Date unknown


Generations:      Standard    |    Vertical    |    Compact    |    Box    |    Text    |    Ahnentafel    |    Fan Chart    |    Media    |   Map    |    PDF    |    Animated Map

Less detail
Generation: 1

  1. 1.  Graaf Régnier III. de Hainaut was born in 920 (son of Graaf Régnier II de Hainaut and Adelaide de Bourgogne); died in Date unknown.

    Other Events and Attributes:

    • Occupation: Gf. i. Hennegau

    Notes:

    Graf i. Hennegau 932, 957 wegen Verrats gefangen u. 958 nach Böhmen verbannt
    Religion: Roman Catholic

    Régnier married Adela van Leuven in 950. Adela (daughter of Lambert van Leuven and NN van de Betuwe) was born about 925; died in Date unknown. [Group Sheet] [Family Chart]

    Children:
    1. Lietard de Hainaut was born about 948; died in Date unknown.
    2. Graaf Régnier IV de Hainaut was born in 950; died in Date unknown.
    3. Graaf Lambert I de Hainaut was born in 950; died on 12 September 1015 in Florennes, Namur, België; was buried in Nivelles, Brabant wallon, België.

Generation: 2

  1. 2.  Graaf Régnier II de Hainaut was born about 896 (son of Markgraaf Régnier I. de Hainaut and Alberade de Hainaut, Erfgename); died in Date unknown.

    Other Events and Attributes:

    • Occupation: Gf. i. Hennegau

    Notes:

    Reinier II van Henegouwen (ca. 890 - na 932) was een zoon van Reinier I van Henegouwen en van Alberada.
    Hij werd in 915 graaf van Henegouwen, Bergen en Valencijn, in opvolging van zijn vader. Zijn broer Giselbert II van Maasgouw werd hertog van Lotharingen. Om onbekende reden raakte hij in strijd met zijn broer en moest hem zijn kinderen in gijzeling geven. Met hulp van zijn zwager Berengarius van Namen viel hij Giselbert aan en wist de vrijheid van zijn kinderen te winnen. Giselbert verwoestte in 924 grote delen van Henegouwen. Reinier was in zijn verdere politiek vooral een bondgenoot van de Robertijnen.
    Volgens sommige bronnen was Reinier getrouwd met Adelheid, dochter van Richard I van Bourgondië. De meeste bronnen gaan er echter van uit dat de naam van zijn vrouw niet bekend is. Reinier werd de vader van:
    Reinier III
    Rudolf (ovl. na 966), graaf van de Maasgouw en de Haspengouw, in 956 samen met Reinier bestraft door Bruno de Grote. Rudolf verloor zijn bezittingen maar kreeg ze later terug.
    Leotard, genoemd in enkele aktes, overleden voor 944.
    Richwara, gehuwd met graaf Neveling van de Betuwe.

    Reginar II. († nach 932) war von 916 bis 932 Graf von Hennegau, der 916 an der Seite des westfränkischen Königs Karl III. dem Einfältigen urkundlich auftritt, sich am Aufstand seines Bruders Giselbert gegen den König nicht beteiligte, daher mit seinem Bruder in Kampf geriet, sich später aber wieder mit diesem versöhnte.
    Herkunft
    Reginar II. stammte aus der europäischen Hochadelsfamilie der Reginare. Er war der zweite Sohn des niederlothringischen dux und marchio Reginar I. und dessen Gemahlin Alberada (cl. 916 – 919). Sein älterer Bruder war Giselbert, der spätere Herzog von Lothringen. Seine Schwester, deren Vornamen unbekannt ist, war mit Berengar Graf im Lommagau und Maifeld, Graf von Namur (cl. 933) verheiratet.
    Leben
    Reginar wird erstmals mit seinem Bruder am 19. Januar 916 an der Seite des westfränkischen Königs Karl III. des Einfältigen in Herstal urkundlich erwähnt. Dabei trug er bereits den Titel eines Grafen (comes), allerdings geben zeitgenössische Quellen nicht darüber Auskunft, wann er im Hennegau als Graf eingesetzt worden war. Möglicherweise übernahm er das Amt von Sigehard († nach 908), oder er konnte es von seinem gegen Jahresende 915 gestorben Vater direkt übernommen haben. Dass Reginar II. als Graf des Hennegau amtierte, geht aus der Vita des Gerhard von Brogne und einer im Jahr 966 von Kaiser Otto I. dem Großen ausgestellten Urkunde hervor.[1]
    Reginar II. trug den Aufstand seines Bruders Giselbert gegen König Karl III. dem Einfältigen nicht mit und geriet dadurch in einen Kampf mit seinem Bruder, in dem der Hennegau von Giselbert verwüstet wurde. 924 wurde Giselbert von seinem Schwager Berengar vom Lommegau gefangen genommen und erst wieder freigelassen, nachdem Reginar einen seiner Söhne dem Schwager als Geisel gestellt hatte.[2] Nachdem Lotharingien bis 926 unter die Oberherrschaft des ostfränkischen Reichs gefallen war versöhnte sich Reginar mit seinem Bruder, da beide die neuen Herrschaftsverhältnisse anerkannten.
    Ehe und Kinder
    Reginar II. war mit Adelheid Herzogin von Burgund,[3] einer Tochter von Herzog Richard der Gerichtsherr und dessen Gemahlin, Adelheid Gräfin von Auxerre, Herzogin von Transjuranien, verheiratet. Aus dieser Ehe stammen mindestens drei Söhne und eine Tochter:
    Reginar III. Langhals († 973), Graf von Hennegau
    Rudolf (cl. 944, † nach 966), Graf im Maasgau und im Haspengau (Hesbaye)
    Lietard (944 †)
    NN, ∞ mit Graf Nevelung von Betuwe (943 †)

    Reginar (or Rainier) II (890–932) was Lotharingian magnate who was active from approximately 915 to 932. He was brother of Duke Gilbert of Lotharingia, who died at the Battle of Andernach in 939, and because his son and grandson claimed it, he probably already personally held the fort of Mons in Hainaut as the seat of a county.
    History
    He was the son of Reginar I Longneck, and this means his paternal grandmother was possibly a daughter of Charles the Bald and Ermentrude.
    Flodoard's Annals, reports under the year 924 that Reginar the brother of Duke Gilbert of Lotharingia already had a son who was given as a hostage during conflicts between several of the Lotharingian magnates of the time.[1]
    By 943 he was dead, because a charter made in favor of his widowed daughter was done partly in the name of atoning for his sins.[2]
    Family
    Reginar II had at least three children with Adelaide of Burgundy:
    Reginar III, Count of Hainaut
    Rudolf, possibly a Count in the Hesbaye
    Possibly Liethard or Liechard, a son mentioned in one 966 charter as a son of a Count Reginar.
    A daughter who married to Nibelung, Count of Betuwe.
    Upon his death, Reginar was succeeded as Count of Hainaut by his son and namesake.

    Régnier married Adelaide de Bourgogne in 920. Adelaide (daughter of Richard de Bourgogne and Adélaïde d' Auxerre) was born about 894; died in Date unknown. [Group Sheet] [Family Chart]


  2. 3.  Adelaide de Bourgogne was born about 894 (daughter of Richard de Bourgogne and Adélaïde d' Auxerre); died in Date unknown.

    Notes:

    Religion: Roman Catholic

    Children:
    1. Richwara van de Maasgouw was born about 918; died in Date unknown.
    2. 1. Graaf Régnier III. de Hainaut was born in 920; died in Date unknown.
    3. Rudolf de Hainaut was born about 922; died in Date unknown.
    4. Amalrich de Montfort was born about 923; died in Date unknown.
    5. Lietard de Hainaut was born about 925; died in Date unknown.


Generation: 3

  1. 4.  Markgraaf Régnier I. de Hainaut was born about 850 (son of Graaf Giselbert van Maasgouw and (Irmgard) d' Italia); died between 25 August 915 and 15 January 916 in Meerssen, Limburg, Nederland.

    Other Events and Attributes:

    • Occupation: Gf. i. Hennegau

    Notes:

    Régnier Ier1, dit Régnier au Long Col, né vers 850 et mort à Meerssen entre le 25 août 915 et le 19 janvier 916, fut comte de Hainaut et du Maasgau. Son nom est souvent écrit Renier de Hainault dans les archives en vieux français.
    Un comte et grand dignitaire, au service des souverains carolingiens
    Il est fils de Gislebert, comte de Maasgau dès 841, et d'Ermengarde (830-849), fille de Lothaire Ier. Gislebert a enlevé Ermengarde en 846, mais, grâce à Charles le Chauve, il s'est réconcilié avec son souverain et a reçu le Darnau.
    Régnier succède à son père à la fonction comtale dans le Maasgau et s'enrichit fortement comme abbé laïc d'Echternach entre 897 et 915, de Saint-Servais de Maastricht avant mai 898, et de Stavelot-Malmédy entre 900 et 902.
    Un comte Régnier est cité en 853 dans le cartulaire de Servais. Compte tenu de la date, c'est probablement un oncle de Régnier au long col. C'est probablement ce même Régnier qui est cité en 877 dans le capitulaire de Quierzy. Dans ce document, il est cité avec Gislebert parmi les grands devant participer au conseil de régence pendant l'expédition de Charles le Chauve en Italie.
    D'autres mentions d'un comte Régnier apparaissent, sans que l'on sache s'il s'agit de l'oncle ou du neveu. Ainsi, un comte Rainier est cité avec Eudes, fils de Robert le Fort, et futur roi de Francie occidentale, Gauzlin, l'évêque de Paris et Ebles, abbé de Saint-Denis et neveu de Gauzlin, comme participant au siège de Paris par les Vikings au cours de l'hiver 885/8862.
    Une fin de carrière mouvementée, mais heureuse
    S'il apparait de manière certaine en 895 comme principal conseiller de Zwentibold, roi de Lotharingie, il le doit à son statut de premier comte de Lotharingie. Souverain vigoureux, mais ambitieux et brutal, Zwentibold essaie en vain d'arracher en deux campagnes en 895 et 896 le royaume de Francie de Charles III le simple.
    De retour, Zwentibold s'en prend à son administration comtale et disgracie quatre comtes de la région mosellane, Odacer, Étienne, Gérard et Matfrid. Le haut dignitaire militaire Régnier modère la colère royale ne cessant d'intervenir en la faveur de ses comtes déchus ou menacés. Mais sa position tempérée le fait tomber en disgrâce en 898, ses bénéfices lui sont retirés. Il entre en une terrible révolte, refuse de rendre ses biens, attise la révolte et se retranche à Durfost, en aval de Maastricht. Charles le Simple tente de saisir sa chance en Lotharingie, mais les évêques réconcilient les deux cousins. L'empereur Arnulf, père de Zwentibold apaise le courroux des comtes lotharingiens et s'efforce de regagner leur confiance au profit de son fils bâtard.
    À la mort du conciliant Arnulf, de nombreux nobles lotharingiens le rejoignent avec le haut clergé outré par l'attitude du roi de Lotharingie. Regnier n'est plus seul : dirigée par l'archevêque de Trèves Radbod, une armée lotharingienne prenant le parti du fils légitime d'Arnulf, Louis IV l'Enfant combat son roi en titre. Zwentibold en fuite est tué lors d'une bataille victorieuse conduite par les comtes désavoués, Gérard et Matfrid en août 900.
    Peu après, le jeune roi de Germanie Louis L'Enfant nomme Gebhard duc de Lotharingie, et il ne semble pas que Régnier s'y soit opposé. Il retrouve ses titres et conserve ses biens.
    Après la mort du roi de Germanie Louis l'Enfant, les aristocrates de Lotharingie, fidèles à la dynastie carolingienne, rejettent la suzeraineté de son successeur Conrad Ier pour se rallier au roi de Francie occidentale. Régnier que le nouveau roi de Lotharingie, Charles le Simple, nomme marquis de Lotharingie meurt couvert d'honneurs fin 915 ou tout début 916.
    Mariage et enfants
    Il épousa Hersinde, alias Albérade († après 916) et eut :
    Gislebert († 939), comte du Maasgau, puis duc de Lotharingie
    Régnier II, comte de Hainaut
    une fille, mariée à Bérenger, comte de Namur. Certaines généalogies lui attribuent le prénom de Symphoriane, mais on ignore sur quels documents se fonde cette affirmation.

    Reginhar, auch Reginar I. genannt, (* um 850; † zwischen dem 25. August 915 und dem 19. Januar 916 in Meerssen) war ein führender fränkischer Großer im nördlichen Lotharingien (Niederlothringen) im 9. und 10. Jahrhundert. Er ist der Begründer der Sippe der Reginare, zu denen auch das bis 1918 regierende Haus Hessen gehört.
    Seine familiäre Herkunft ist nicht dokumentiert, wenngleich er allgemein als Sohn des Maasgaugrafen Giselbert und einer Tochter Kaiser Lothars I. angenommen wird[1]. Alternativ wird allerdings auch ein Reginar als Vater in Betracht gezogen, der zwischen 864 und 870 als Laienabt von Echternach genannt wird und der vermutlich mit dem comes Reginar identisch war, der 876 in der Schlacht von Andernach getötet wurde. Reginar I. wird in einer Liste der Laienäbte von Echternach als „junior“ bezeichnet.[2]
    Bereits in mittelalterlichen Chroniken wird Reginar I. der Beiname „Langhals“ (Collo-longus, Longum-collum) beigegeben, wohl irrtümlich in Verwechslung mit seinem Enkel Reginar III., dem dieser Beiname schon früher zugesprochen wurde.[3]
    Leben
    Reginar tritt bereits in den vom westfränkischen König Karl dem Kahlen 877 in Quierzy erlassenen Kapitularien urkundlich in Erscheinung, einschließlich des Maasgaugrafen Giselbert, der vermutlich sein Vater war.[4] Zusammen mit Bischof Franco von Lüttich wurde er vom König um das Jahr 880 in das nördliche Lotharingien entsandt um dort die Normannen unter Gottfried zu bekämpfen.[5] Zusammen mit Graf Balduin II. von Flandern und dessen Bruder Rodulfus paktierte Reginar 895 gegen König Karl III. den Einfältigen mit König Zwentibold von Lotharingien.[6] Aber schon 898 brach er mit Zwentibold, von dem er eine Zwölftagesfrist zum Verlassen Lotharingiens erhalten hatte, und kehrte in das Gefolge Karls III. des Einfältigen zurück. Diesem riet er zu einem Angriff auf das Königreich Lotharingien.[7]
    Reginar hatte sich während seiner Zeit in Lotharingien eine regionale Machtbasis aufgebaut, die ihm trotz des Verweises von König Zwentibold über dessen Tod 900 hinaus erhalten blieb. Seit 897 amtierte er als Laienabt von Echternach, später brachte er auch Stablo und Malmedy an sich. Inwieweit er mit dem Amt eines Grafen (comes) betraut war, ist nicht aus zeitgenössischen Chroniken zu entnehmen, erst ab dem 11. Jahrhundert werden ihm der Maasgau und Hesbaye zugeschrieben. Angenommen wird auch, dass Reginar schon den Hennegau innegehabt hatte, bevor er 898 des Landes verwiesen und durch Sigehard ersetzt wurde.[8] In einer Urkunde vom 21. Juli 905 nannte er sich selbst dux. Nach dem Tod des ostfränkischen Königs Ludwig dem Kind († 911) hatte der lotharingische Adel, darunter auch Reginar, dessen Nachfolger Konrad I. die Gefolgschaft verweigert und sich stattdessen dem westfränkischen Regnum zugewandt. Dessen König, Karl III. der Einfältige, hatte die herausragende Machtstellung Reginars in Lotharingien anerkannt, weshalb er folglich in königlichen Urkunden auch als missus dominicus, demarcus und marchio auftrat.
    Reginar wird letztmals in einer Urkunde König Karls des Einfältigen vom 25. August 915 genannt. Seine beiden Söhne Giselbert und Reginar II. werden am 19. Januar 916 an der Seite des Königs in Herstal genannt, Reginar selbst dürfte zu diesem Zeitpunkt bereits verstorben sein. In der Liste der Laienäbte von Echternach wird er bis 915 geführt. Sein Sterbeort war Meerssen.[9]
    Verheiratet war er mit Alberada, deren Herkunft unklar ist, mit der er mindestens drei Kinder hatte:
    Giselbert († 939), Herzog von Lothringen
    Reginar II. († 931), Graf von Hennegau
    N.N. Tochter; ∞ mit Berengar, Graf im Lommegau und im Maifeld
    Eine weitere Ehe Reginhars
    Heinz Renn äußerte die Vermutung, dass Reginhar vor seiner Ehe mit Alberada bereits mit Ermentrud verheiratet war, der Tochter des Königs Ludwig der Stammler, und dass Kunigunde, die Tochter Ermentruds, aus ebendieser Ehe stamme[10]. Er begründet seine Vermutung damit, dass unter den Nachkommen Kunigundes die Namen Reginhar und Giselbert zu finden sind. Eduard Hlawitschka schließt sich der Auffassung Renns an[11], weist aber darauf hin, dass in diesem Fall – die weitgehend anerkannte, aber nicht belegte Abstammung Reginhars vorausgesetzt – eine Ehe zwischen Vetter und Cousine zweiten Graden vorliege: Reginhar und Ermentrud haben mit Ludwig dem Frommen den gleichen Urgroßvater, allerdings mit dessen Ehefrauen Irmingard von Hespengau (für Reginhar) und Judith (für Ermentrud) unterschiedliche Urgroßmütter. Hlawitschka sieht eine zu nahe Verwandtschaft zwischen Reginhar und Ermengard als Ehehindernis und schließt daraus, dass Reginhars Mutter nicht die Tochter des Kaisers Lothars, sondern eine zweite Ehefrau seines Vaters Giselbert gewesen sei (siehe Hauptartikel Giselbert von Maasgau), dass für Reginhar also keine Abstammung von den Karolingern gegeben sei.

    Reginar Longneck or Reginar I (c. 850 – 915), Latin: Rainerus or Ragenerus Longicollus, was a leading nobleman in the kingdom of Lotharingia, variously described in contemporary sources with the titles of count, margrave, missus dominicus and duke. He stands at the head of a Lotharingian dynasty known to modern scholarship as the Reginarids, because of their frequent use of the name "Reginar".
    Background
    Reginar was probably the son of Gilbert, count of the Maasgau, and a daughter of Lothair I whose name is not known (Hiltrude, Bertha, Irmgard, and Gisela are candidate names). In an 877 charter in the Capitulary of Quierzy, he possibly already appears as "Rainerus", alongside his probable father as one of the regents of the kingdom during Charles the Bald's absence on campaign in Italy.[1]
    Career
    Reginar was lay abbot of important abbeys stretching from the Maas to the Moselle through the Ardennes, Saint-Servais in Maastricht, Echternach, Stavelot-Malmedy, and Saint-Maximin in Trier. All these abbeys lay on or near the boundary negotiated between the Eastern and Western Frankish kingdoms in the Treaty of Meerssen in 870, during a period when the Western Kingdom controlled much of Lotharingia. In Echternach, he was referred to as "Rainerus iunior" because the lay abbot before him, a probable relative, had the same name.
    Reginar's secular titles and activities are mainly only known from much later sources which are considered to be of uncertain reliability. Dudo of Saint-Quentin, in describing the great deeds of the early Normans, calls Reginar I (who, along with a prince of the Frisians named Radbod, was an opponent of Rollo, the founder of Normandy) a duke of both Hainaut and Hesbaye.[2] Centuries later William of Jumièges, and then later still, Alberic de Trois Fontaines followed Dudo using the same titles when describing the same events. He was variously referred to as duke, count, marquis, missus dominicus, but historians doubt that these titles were connected to a particular territory. That he called himself a duke is known from a charter at Stavelot 21 July 905, but this was during a period when Gebhard was duke of Lotharingia.[3]
    Reginar was originally a supporter of Zwentibold in 895, but he broke with the king in 898. He and some other magnates who had been key to Zwentibold's election three years earlier then took the opportunity provided by the death of Odo of France to invite Charles the Simple to become king in Lotharingia. His lands were confiscated, but he refused to give them up and entrenched himself at Durfost, downstream from Maastricht. Representatives of Charles, Zwentibold, and the Emperor Arnulf met at Sankt Goar and determined that the succession should go to Louis the Child. Zwentibold was killed by Reginar in battle in August 900.
    Louis appointed Gebhard as his duke in Lotharingia. In 908, Reginar recuperated Hainaut after the death of Sigard. Then, after the death of Gebhard in 910, in battle with the Magyars, Reginar led the magnates in opposing Conrad I of Germany and electing Charles the Simple their king. He never appears as the duke of Lorraine, but he was probably the military commander of the region under Charles. He was succeeded by his son Gilbert; however, the Reginarids did not succeed in establishing their supremacy in Lotharingia like the Liudolfings or Liutpoldings did in the duchies of Saxony and Bavaria.
    Family
    By his wife Alberada, who predeceased him and was probably a second wife, Reginar left the following children:
    Gilbert, Duke of Lorraine
    Reginar II, Count of Hainaut
    a daughter, who married Berengar, Count of Namur

    Reinier I van Henegouwen, ook Reginar, (~850 - Meerssen, eind 915[1]) was in zijn tijd de machtigste edelman in Lotharingen. Hij versterkte zijn positie door gebruik te maken van de positie van Lotharingen tussen Oost- en West-Francië, in een tijd dat het nog niet vanzelfsprekend was dat Lotharingen tot het Saint Roomse Rijk (Oost-Francië/Duitsland) zou gaan behoren.
    Ten onrechte wordt hem in kronieken de bijnaam Langhals toegekend.[2] Deze bijnaam is alleen bevestigd in de bronnen met betrekking tot zijn kleinzoon Reinier III van Henegouwen en zijn achterachterkleinzoon Reinier van Leuven (zoon van graaf Lambert I van Leuven).
    Leven en loopbaan
    Reinier was een zoon van Giselbert, graaf in de Maasgouw en de Lommegouw (rondom Namen), en van Ermengarde, dochter van keizer Lotharius I. Daardoor behoorde hij tot de hoogste adel van Lotharingen. In zijn jonge jaren was hij samen met de bisschop van prinsbisdom Luik aanvoerder van een expeditie tegen de Vikingen op Walcheren. Volgens Dudo van Saint-Quentin voerde hij daarna ook nog met Radbod, de leider van de Friezen, een leger aan in Walcheren tegen de Noormannen onder leiding van Rollo. Dudo's betrouwbaarheid is echter niet onbetwist. Reinier werd benoemd tot graaf van Henegouwen, Bergen en Haspengouw. In de Capitulare van Quierzy uit 877, wordt hij genoemd naast zijn vader als een van de regenten van het koninkrijk tijdens de afwezigheid van Karel de Kale die oorlog voerde in Italië.
    Na de dood van zijn vader volgde hij hem op als graaf van de Maasgouw. Ook erfde hij grote bezittingen, ambten, lenen en allodiale goederen langs de Maas en in Brabant, de Ardennen en de Eifel.[3] In 886 nam hij deel aan de gevechten tegen de Vikingen tijdens het beleg van Parijs. Hij steunde de zaak van Karel de Eenvoudige tegen Odo I van Frankrijk. In 895 steunde Reinier de benoeming van Zwentibold tot koning van Lotharingen. Reinier werd een belangrijke adviseur van Zwentibold. In juni 896 beleende Zwentibold Reinier op diens eigen verzoek (in precarie) met de Sint-Servaasabdij, dezelfde abdij die in 889 door Arnulf van Karinthië geschonken was aan de kerk van Trier. Door deze belening ontstond een breuk in de verhouding met de aartsbisschop van Trier.[3]
    Zwentibold kwam echter al snel in conflict met de edelen en ontsloeg in 898 Reinier als zijn raadgever. Reinier vroeg toen aan Karel de Eenvoudige om koning te worden van Lotharingen. Als straf daarvoor wilde Zwentibold alle titels en bezittingen van Reinier afnemen maar die weigerde ze op te geven. Reinier verschanste zich met medestanders bij "Durfos" aan de Beneden-Maas (hoogstwaarschijnlijk was het Furfooz bij Namen)[4] en kon een aanval van het leger van Zwentibold afslaan. In 900 werd Zwentibold gedood in een veldslag tegen opstandige edelen en werd als koning van Lotharingen opgevolgd door Lodewijk het Kind. Lodewijk benoemde in 903 Gebhard († 910) tot hertog van Lotharingen. Reinier werd in 900 wel benoemd tot lekenabt van de dubbelabdij van Stavelot-Malmedy en kreeg tussen 906 en 908 formeel de titel van graaf van Henegouwen terug. Toen de Konradijn Gebhard in 910 sneuvelde tegen de Hongaren werd zijn positie waargenomen door Reinier. Op 1 juni 911 wordt hij comes ac missus dominicus (graaf en koningsbode) genoemd. Waarschijnlijk had hij de vertrouwensrelatie reeds voor de slag bij Augsburg opgebouwd.[5]
    Na de onverwachte dood van Lodewijk het Kind op 24 september 911 weigerde de adel van Lotharingen, onder leiding van Reinier, zijn opvolger Koenraad I van Frankenland trouw te zweren maar erkende Karel de Eenvoudige als koning. Karel gaf Reinier als beloning de functie van lekenabt van de Sint-Maximinusabdij te Trier. Zo had Reinier gaandeweg als graaf, lekenabt van de abdijen van Maastricht, Echternach en Stavelot-Malmedy, en mogelijk die van Chèvremont bij Luik,[6] en als grootgrondbezitter, uitgestrekte gebieden in en rond het huidige Wallonië en Luxemburg onder controle gekregen. Hij kreeg de titel markgraaf van Karel in 915.[bron] Formeel was dat een benoeming tot markgraaf maar in de praktijk waren de rechten en bevoegdheden dezelfde als die van een hertog. Reinier was onbetwist de militaire leider van het gebied onder Karel. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Giselbert II, maar hun dynastie slaagde er niet in om een hegemonie in Lotharingen te vestigen zoals de Liudolfingen in Saksen en de Liutpoldingen in Beieren.
    Huwelijk en kinderen
    Reinier trouwde in 885 met Alberada (854 - na 919). Haar herkomst is onbekend maar haar voor die tijd hoge leeftijd bij het huwelijk suggereert dat ze een (rijke) weduwe was. Van Reinier en Alberada zijn de volgende kinderen bekend:[7]
    Giselbert II van Maasgouw (ca. 890 - Andernach, 2 oktober 939), hertog van Lotharingen
    Symphoria van Henegouwen, gehuwd met Berengar graaf in de Lommegouw, het latere Namen († na 938)
    Reinier II van Henegouwen (ca. 890 - 932, of later), graaf van Henegouwen
    Kort na de dood van Reinier in 915 huwde Alberada met Waldger, zoon van Gerulf I[1]

    Died:
    Kaiserpfalz

    Régnier married Alberade de Hainaut, Erfgename about 894. Alberade (daughter of Graaf Albon II de Hainaut) was born about 870; died in Date unknown. [Group Sheet] [Family Chart]


  2. 5.  Alberade de Hainaut, Erfgename was born about 870 (daughter of Graaf Albon II de Hainaut); died in Date unknown.

    Notes:

    915 energische Regentin für die Söhne
    Religion: Roman Catholic

    Children:
    1. Giselbert II de Lorraine was born about 895; died on 02 October 939 in Andernach, Rheinland-Pfalz, Deutschland.
    2. 2. Graaf Régnier II de Hainaut was born about 896; died in Date unknown.
    3. Symphorienne de Hainaut was born about 900; died in Date unknown.

  3. 6.  Richard de Bourgogne was born about 850 (son of Graaf Bouvin d' Amiens and Richardis d' Arles); died on 01 September 921 in Auxerre, Bourgogne-Franche-Comté, France.

    Other Events and Attributes:

    • Occupation: Hg. v. Burgund

    Notes:

    Richard de Bourgogne dit le Justicier, né en 858 et mort en 921, est un grand seigneur féodal, considéré comme le premier des ducs de Bourgogne.
    La famille
    Origines et ascendance
    Richard de Bourgogne, né à Vienne, en 858, est issu de la maison des Bivinides de Lotharingie.
    Il est le fils de Bivin de Vienne, comte d'Ardenne et de Metz, et abbé laïc de Gorze1.
    Il a pour frère aîné Boson, roi de Bourgogne cisjurane-Provence en 879, duc de Lombardie, duc de Provence, comte d'Autun, de Berry, de Chalon, de Mâcon et de Troyes, chambrier du roi Louis II le Bègue, et abbé laïc de Saint-Maurice d'Agaune.
    Il a pour sœur Richilde d'Ardennes, seconde épouse du roi de France Charles II dit le Chauve2.
    Mariage et descendance
    Richard de Bourgogne épouse, en 888, Adélaïde de Bourgogne (v.870-), fille de Conrad II, duc de Bourgogne Transjurane et comte d'Auxerre. De leur union naissent3 :
    Raoul ou Rodolphe, duc de Bourgogne, abbé laïc de Saint-Germain d’Auxerre et de Sainte-Colombe de Saint-Denis-lès-Sens (921-923), puis roi des Francs (923-936) ;
    Hugues, duc de Bourgogne, comte d'Outre Saône (923-952) et de Mâcon (927-952), et marquis de Provence (936-952) ;
    Boson, abbé laïc de Moyenmoutier et du Remiremont ;
    Ermengarde, duchesse de Bourgogne, mariée à Gilbert de Vergy, comte de Dijon, de Beaune et de Chalon, puis duc de Bourgogne ;
    Alix, mariée à Reinier, comte de Hainaut4.
    Le comte justicier
    Le vainqueur des Normands
    En 888, Richard, alors comte d'Auxerre défait une première fois, avec l'appui de Géran, évêque d'Auxerre, dans la plaine de Saint-Florentin (dans l'actuelle Yonne), les Normands qui s'étaient introduits en Bourgogne et avaient déjà dévasté la ville de Bèze (dans l'actuelle Côte-d'Or).
    Dix ans plus tard, les Normands sont de retour dans la région, hivernant entre Tonnerre et Montbard, et le comte Richard les défait pour la deuxième fois, d'abord à Argenteuil-sur-Armançon, puis à Saint-Florentin, avant de les repousser jusque dans la vallée de la Seine.
    En 911, toujours appuyé par Géran, le comte Richard défait une dernière fois les Normands, et bat Rollon (-v.930), leur chef, aux portes de Chartres que ce dernier assiégeait jusqu'alors2.
    Le défenseur des rois carolingiens
    Le comte Richard sert les rois carolingiens durant sa vie, avec une grande loyauté, notamment lors de la sécession de Boson de Provence (844-887), son frère, et lors de la lutte pour le trône de Francie occidentale contre Eudes (v.852-898).
    La guerre contre Boson de Provence
    À la mort de Louis II le Jeune, roi d'Italie et empereur d'Occident, en 875, le comte Richard et son frère Boson (844-887) escortent le roi de Francie occidentale Charles II le Chauve jusqu'en Italie, où il se fait couronner empereur par le pape Jean VIII.
    Le nouveau souverain d'Occident fait Boson, duc de Lombardie. Chassé l'année suivante par Carloman, roi de Francie orientale, il reçoit les États de Provence et le titre de roi, sans pouvoir toutefois être indépendant.
    En 879, Louis II le Bègue (846-879), successeur de Charles II le Chauve, nomme Boson de Provence tuteur de ses deux premiers fils cohéritiers Louis (v.865-882) et Carloman (v.865-884). Ce dernier profite de la minorité des deux futurs rois de Francie occidentale et de son autorité de tuteur pour se proclamer roi indépendant et absolu de Provence. Ce royaume se constitue alors de la Provence, du Dauphiné, de la Savoie, du Lyonnais, de la Franche-Comté, des diocèses de Mâcon, de Chalon, de Viviers, d'Uzès, de Vienne, de Valence, d'Avignon et d'Arles.
    Cette initiative ne laisse pas sans réaction les deux frères, qui devenus rois, et avec le concours de leurs partisans, dont le comte Richard, et de Charles III le Gros, roi de Francie Orientale, se lance dans la reconquête du royaume de Provence.
    Le comte Richard reprend la ville de Mâcon en 880, puis en 882 celles de Lyon et de Vienne, où il constitue prisonniers Ermengarde, sa belle-sœur, Engelberge, sa nièce, et Louis (empereur Louis III l'Aveugle), son neveu, qu'il fait mener à Autun.
    Cette guerre ne prend fin qu'en 887, avec la mort de Boson 5.
    La lutte contre Eudes
    Lors de la lutte, qui oppose, entre 892 et 897, Charles (Charles III le Simple), troisième fils, posthume, du roi de Francie occidentale carolingien Louis II le Bègue et héritier légitime du trône, au robertien Eudes, comte de Paris, puis marquis de Neustrie, proclamé roi des Francs en 888, le comte Richard soutient loyalement Charles. En effet, il participe, entre autres, à la conjuration pacifique de 892, visant à éloigner le roi Eudes en Aquitaine pour permettre à Charles de se faire sacrer roi à Reims, quelques mois plus tard, puis, en 894, accueille en ses terres et protège ce dernier des troupes parjures du roi de Francie orientale, Arnulf6.
    Le médiateur de Courtenot
    En 896, le comte Richard, devenu en outre de comte d'Auxerre, comte de Troyes, en 894, organise, à Courtenot (dans l'actuelle Aube), dans le comté de Troyes, un plaid au cours duquel il donne raison à Berthard, abbé de Montiéramey, et son avoué Adrevert, contre Rainard de Vergy, comte de Bar-sur-Seine, son vassal, accusé d'avoir utilisé par la force, à son service, des hommes de Chaource7, dépendants de l'abbaye de Montiéramey depuis 8938.
    Le premier duc de Bourgogne
    À l'issue de la guerre contre Boson de Provence, Richard de Vienne reçoit, pour ses services, le comté d'Autun, qui appartenait jusqu'alors audit Boson, son frère9.
    En 888, il devient maître du comté d'Auxerre, par son mariage avec Adélaïde de Bourgogne, fille de Conrad II, duc de Bourgogne Transjurane et d'Auxerre, qui le lui apporte en dot10.
    En 890, il acquiert le comté de Nevers sur comte Guillaume Ier11.
    En 894, il s'empare du comté de Troyes en profitant des troubles semés par la mort du comte Adalelme de Troyes (-894).
    Enfin, il conquiert, l'année suivante, sur le roi Eudes, le comté de Sens12.
    En 898, le comte Richard est autorisé par ce même souverain à fusionner ses comtés13. Il prend alors le titre de marquis (marchio) de Bourgogne, jusqu'en 918, puis celui de duc (dux), jusqu'à sa mort, en 92114.
    Autres titres et dignités
    Outre son titre ducal, Richard de Bourgogne est membre du conseil royal et, de 894 à sa mort en 921, abbé laïc des abbayes de Saint-Germain d'Auxerre15 et de Saint-Denis-lès-Sens16.
    Mort et succession
    Peu avant sa mort, dressant le bilan de sa vie, le duc Richard répond à Mgr Gaudry, qui l'exhorte à demander pardon à Dieu d'avoir répandu le sang: "Si j'ai à me repentir, c'est de n'en avoir pas versé davantage, parce qu'en faisant mourir un brigand j'ai sauvé la vie à cent honnêtes gens; la mort d'un seul a suffi pour retenir ses complices et les empêcher de faire plus de mal"16.
    Il s'éteint à Auxerre17, en 92116.
    Son fils aîné Raoul, lui succède à la tête du duché de Bourgogne jusqu'en 923, date à laquelle il devient roi de Francie occidentale, laissant le duché à son beau-frère, Gilbert de Vergy, comte de Dijon, de Beaune et de Chalon.
    Cependant, cette donation n'est pas du goût du frère puîné Hugues le Noir ni de Hugues le Grand, alors comte de Paris et marquis de Neustrie, qui se liguent contre le nouveau duc.
    Cette querelle intestine prend fin, en 938, par le traité de Langres divisant le duché en trois parts égales; mais il faut attendre 943 pour que Louis IV d'Outremer, roi de Francie occidentale, donne le duché réunifié à Hugues le Grand, qui le conserve jusqu'à sa mort, en 956

    Richard der Gerichtsherr (lateinisch: Richardus Justitiarius, französisch: Richard le Justicier; * 858; † 921 in Auxerre) war ein fränkischer Adliger aus der Familie der Buviniden. Während des späten 9. Jahrhunderts fasste er die westlich der Saône gelegenen Gebiete des alten Burgund unter seiner Herrschaft zusammen und gilt damit als Begründer des mittelalterlichen Herzogtums Burgund, das der heutigen französischen Landschaft Bourgogne entspricht.
    Leben
    Herkunft
    Richard war der Sohn des Buvinus, Graf von Metz und Laienabt von Gorze, und seiner Ehefrau Richilde von Arles. Sein Bruder war Boso von Vienne und seine Schwester Richildis war die Ehefrau des westfränkischen Königs und späteren Kaisers Karls des Kahlen. Über seine Tante mütterlicherseits war Richard zudem ein Neffe des Königs Lothar II.
    Richard war seit ca. 887/888 verheiratet mit Adelheid, einer Schwester des transjuranischen Dux und späteren Königs Rudolf I. aus der Familie der Welfen. Seine Frau brachte ihm die Grafschaft Auxerre als Mitgift in die Ehe ein.
    Bruderkampf
    Nach dem Tod des Kaisers Ludwig II. (875) begleiteten Richard und sein Bruder Boso ihren Schwager, König Karl den Kahlen, nach Italien, der sich dort in Rom von Papst Johannes VIII. zum Kaiser krönen ließ. Durch die Ernennung Bosos zum Dux und Missus Regius in Italien gelangten die Buviniden in eine führende Position, vor allem im burgundischen Raum. Um 877 übernahm Richard zusammen mit dem Welfen Hugo Abbas von seinem Bruder das Amt des Missus in Italien, nachdem dieser von dort abberufen worden war.
    Richard selbst erscheint erstmals 876 als Graf, vermutlich in Sens. 879 nutzte Boso den Tod König Ludwigs des Stammlers, um sich in Niederburgund (Cisjuranien) und in der Provence zum König zu erheben. Richard trug diesen Schritt nicht mit und blieb loyal zu den karolingischen Königen Ludwig III. und Karlmann, was ihm 880 mit der Belehnung der Grafschaft Autun und der Investitur als Laienabt von Saint-Symphorien gelohnt wurde. Im selben Jahr führte er im Verbund mit den Königen Ludwig III., Karlmann und Karl dem Dicken einen Feldzug gegen seinen eigenen Bruder, den er in der Nähe der Saône schlug und Mâcon sowie Lyon einnahm. Eine erste Belagerung von Vienne im August 880 schlug fehl. Nach einem zweiten Anlauf im September 882 gelang Richard zusammen mit König Karlmann schließlich die Einnahme der Stadt. Boso konnte fliehen, aber dessen Ehefrau und Kinder gerieten in Gefangenschaft und wurden der Obhut Richards in Autun unterstellt.
    Nach Bosos Tod (887) förderte Richard seine Schwägerin Ermengarde als Regentin in Niederburgund und überführte seinen Neffen, Ludwig den Blinden, an den Hof Kaiser Karls des Dicken, der den Jungen adoptierte.
    Herzog von Burgund
    Nach dem Tod König Karlmanns (884) unterstützte Richard den ostfränkischen Karolinger Karl den Dicken als neuen König im westfränkischen Regnum. Damit geriet er in Rivalität zu der Familie der Robertiner um den Grafen Odo von Paris, der nach der Absetzung Karls des Dicken 887 zum König gewählt wurde. Richard aber unterstützte zusammen mit Wilhelm dem Frommen, Ramnulf II. von Poitou und Erzbischof Fulko von Reims den unmündigen Karl den Einfältigen und bemächtigte sich in den folgenden Jahren Tonnerre und Nevers, während die Grafen von Dijon und Chalon ihn als ihren Oberherren anerkannten. Nach diesen Erfolgen sah sich König Odo im Mai 892 bei einem Treffen in Chalon-sur-Saône gezwungen, Richard in seinem zusammengefügten Herrschaftsgebiet anzuerkennen, der im Gegenzug eine neutralere Haltung zwischen Karolingern und Robertinern einnahm. Danach begann Richard seine Herrschaft in seinem Gebiet zu konsolidieren. 894 eroberte er Langres und ließ den robertinischen Bischof der Stadt blenden. Im folgenden Jahr nahm er Sens und Troyes ein und sperrte dessen Erzbischof, der die Königsweihe von Odo durchgeführt hatte, in einen Kerker. Weiterhin ernannte er sich zum Laienabt der Abteien Sainte-Colombe in Sens und Saint-Germain in Auxerre.
    Während dieses Konflikts war Richard zugleich mit dem Abwehrkampf gegen die Normannen beschäftigt. Diese waren 888 in Burgund eingefallen und hatten Bèze geplündert. Richard nahm ihre Verfolgung auf und schlug sie bei Saint-Florentin. Im selben Jahr hatte sich Richards Schwager, der transjuranische Dux Rudolf, in seinem Herrschaftsbereich zum König erheben lassen und so das Königreich Hochburgund begründet.
    Nach dem Tod König Odos (898) wurde Karl der Einfältige allgemein anerkannt, der wiederum Richard als Markgraf (marchio) anerkannte, was ihn als ersten Fürsten des im westfränkischen Regnum verbliebenen Burgund auswies. Danach war Richard weiterhin gegen die Normannen engagiert. Diese hatten noch 898 Tonnerre und Montbard überfallen, worauf Richard sie bei Argenteuil-sur-Armançon überraschte und besiegte. 911 griffen die Normannen unter Rollo Auxerre an. Richard verbündete sich mit dem Markgrafen Robert von Neustrien, dem Grafen Ebalus Mancer von Poitou und dem Bischof Géran von Auxerre und errang im Juli 911 bei Chartres einen vernichtenden Sieg über die Normannen, was zum Vertrag von Saint-Clair-sur-Epte führte.
    Seit dem Jahr 918 wurde Richard als „Graf und Herzog von Burgund“ (comes et dux Burgundiae) betitelt. Er starb im August/September 921 und wurde in der Abtei Sainte-Colombe in Sens bestattet. Der aquitanische Herzog Wilhelm der Fromme hatte 910 im burgundischen Cluny die berühmte Benediktinerabtei gegründet.
    Nachkommen
    Die Kinder von Richard und Adelheid waren:
    Rudolf (Raoul; † 15. Januar 936), Herzog von Burgund und 923 König von Frankreich
    Ermengarde, ∞ Giselbert († 956), Herzog von Burgund
    Richilde (Richeut; 948/955 bezeugt), ∞ Liétaud II., Graf von Mâcon († 7. September 965)
    Hugo der Schwarze (Hugues le Noir; † 17. Dezember 952), 936 Graf und Markgraf von Provence, Herzog von Burgund
    Boso I. (895–935), Graf von Provence
    Adelheid († nach 920), ∞ Reginar II. Graf von Hennegau


    Richard, Duke of Burgundy (858–921), also known as Richard of Autun or Richard the Justiciar, was Count of Autun from 880 and the first Margrave and Duke of Burgundy. He eventually attained suzerainty over all the counties of Burgundy save Mâcon and by 890 he was referred to as dux (duke) and by 900 as marchio (margrave). By 918 he was being called dux Burgundionem or dux Burgundiae, which probably signified less the existence of a unified Burgundian dukedom than feudal suzerainty over a multiplicity of counties in a specific region.
    Life
    Richard was a Bosonid, the son of Bivin of Gorze and Richildis. His elder brother was Boso of Provence and his younger sister was Richildis, second wife of Charles the Bald.
    In 875, after the death of the Emperor Louis II, Richard and Boso accompanied Charles to Italy for his imperial coronation. In February 876, in Pavia, while preparing for his return journey, Charles nominated Boso "Duke and Viceroy of Italy and Duke of Provence". In 877, on Charles' death, Boso returned to France and confided the realm of Italy and the duchy of Provence to Richard and Hugh the Abbot as missi dominici.
    In 879, Boso declared himself "King of Provence" following the death of Louis the Stammerer, but Richard defected from Boso and took Boso's county of Autun, which Carloman II confirmed to him in 880. The two joined battle on the Saône and Richard captured Mâcon and garrisoned it in the name of Carloman and Louis III under the command of Bernard Plantapilosa, a relative of the hereditary Counts of Mâcon. After taking Lyon, he besieged his brother's capital of Vienne, where he was joined by Louis, Carloman, and the emperor Charles the Fat. Richard eventually drove Boso out in 882 and captured his wife Ermengard and children Engelberga and Louis, sending them as prisoners to Autun. Boso went into hiding in Provence.
    After the death of Charles the Fat in 888, Richard supported the claim of Duke Rudolph to be King of Upper Burgundy and married his sister Adelaide, daughter of Conrad II of Auxerre. Richard also supported the coronation of his nephew Louis as King of Provence in 890.
    Richard died and was buried at Sens. He was exhorted by a bishop at his deathbed to beg a pardon for shedding so much blood in his life. He responded:[citation needed]
    When I have killed a brigand, I have saved the life of honest men, the death of one helping prevent his accomplices from making more evil.
    Family
    By his wife Adelaide (married 888),[1] daughter of Conrad II, Count of Auxerre, and Waldrada of Worms, he had several sons and daughters:
    Rudolph, successor and later King of Francia[2]
    Hugh the Black, later Duke of Burgundy[3]
    Boso,[4] married Bertha, daughter of Boso, Margrave of Tuscany
    Ermengard, married Gilbert, Duke of Burgundy
    Adelaide, married Reginar II, Count of Hainaut
    Richilda, married Litaud I, Count of Mâcon

    Richard I van Bourgondië of Richard Justiciarius (de Rechtsbrenger) (ca. 855 – Auxerre, 1 september 921), was vanaf 880 graaf van Autun en de grondlegger van het hertogdom Bourgondië (918-921).
    Richard maakte in zijn jonge jaren carrière, tezamen met zijn broer Boso van Provence en met zijn zuster Richildis, de minnares en daarna tweede vrouw van Karel de Kale, koning van West-Francië. Boso en Richard volgden Karel in 875 naar Italië. In 877 volgde hij Boso op als stadhouder van Italië. Na het overlijden van Karel maakte Boso gebruik van de situatie om zichzelf uit te roepen tot koning van Provence. Richard steunde echter Karels opvolgers en werd zo een directe tegenstander van zijn broer.
    In 879 veroverde Richard Autun op zijn broer in dienst van de koning Carloman van Frankrijk en het jaar daarna werd hij benoemd tot graaf van Autun en lekenabt van St.-Symphorien. Vervolgens versloeg hij zijn broer aan de Saône, veroverde Mâcon en Lyon en belegerde Vienne. Dit beleg werd opgebroken om politieke redenen maar in 882 was Richard terug en veroverde Vienne, en nam zijn schoonzuster Ermengarde met haar kinderen gevangen. Daarna moest Boso zich onderwerpen aan de toenmalige koning Karel de Dikke.
    Eerst steunde Richard Karel de Dikke nog tegen Odo I van Frankrijk en Arnulf van Karinthië. Na het afzetten van Karel de Dikke steunde Richard in 888 Rudolf I van Bourgondië om koning te worden van Bourgondië. Richard trouwde datzelfde jaar met Adelheid, Rudolfs zuster, en werd daarmee graaf van Auxerre. Ook versloeg hij nog in 888 de Vikingen die na het beleg van Parijs naar Bourgondië waren getrokken. Hij steunde de opvolging van zijn neef Lodewijk als koning van Provence.
    In 895 veroverde Richard het graafschap Sens en werd daar lekenabt van Sainte-Colombe in Saint-Denis-lès-Sens. In 901 werd hij als eerste raadsman van de koning (Karel III) betiteld en in 911 was hij een van de aanvoerders die de Vikingen versloegen die Chartres belegerden. In de loop der jaren verwierf hij de graafschappen Chalon-sur-Saône, Nevers en Troyes, en werd lekenabt van Saint-Germain te Auxerre. Daarnaast controleerde hij de bisdommen Autun, Langres en Troyes. In 918 werd hij de eerste Hertog van Bourgondië.
    Richards bijnaam de "Rechtsbrenger" verdiende hij doordat hij rust en vrede wist te brengen in Bourgondië en door zijn successen tegen de Vikingen. Volgens de overlevering vermaande een bisschop hem op zijn sterfbed om vergeving te vragen voor al het bloed dat hij had vergoten maar hij antwoordde: “Als ik een schurk heb gedood, dan heb ik daarmee eerlijke mensen het leven gered, want daardoor hebben zijn trawanten afgezien van ergere misdaden.”.
    Richard was in 888 gehuwd met Adelheid, dochter van Koenraad II van Auxerre en Waldrada. Zij kregen de volgende kinderen:
    Rudolf, koning van West-Francië (-936)
    Irmgard, gehuwd met graaf Giselbert van Chalon, later hertog van Bourgondië (-956)
    Hugo de Zwarte, hertog van Bourgondië (-952)
    Boso, graaf van Provence (-935)
    Adelheid, gehuwd met graaf Reinier II van Henegouwen (-932)
    Adelheid trad na de dood van haar man in een klooster en schonk in 829 het klooster van Roman-Moutier aan de abdij van Cluny.
    Vermoedelijk had Richard ook nog een zoon Gebuin bij een onbekende minnares. Zijn nakomelingen waren graaf van Dijon.

    Richard married Adélaïde d' Auxerre before 888. Adélaïde (daughter of Hertog Conrad II. de Bourgogne and Waldrada) was born about 868; died in Date unknown. [Group Sheet] [Family Chart]


  4. 7.  Adélaïde d' Auxerre was born about 868 (daughter of Hertog Conrad II. de Bourgogne and Waldrada); died in Date unknown.

    Notes:

    Adélaïde de Bourgogne, née vers 870 et morte entre 928 et 929, est une princesse bourguignonne issue de la maison bavaroise des Welf, qui, par mariage, vers 888, avec Richard de Bourgogne, dit le Justicier, devient la première duchesse de Bourgogne. Dans la plupart des actes, elle ne porte cependant que le titre de comtesse (comitissa).
    Biographie
    Origines et ascendance
    Adélaïde (Adele, Adeleydis) est la fille de Conrad II de Bourgogne (v.835-876), comte de Paris, d'Auxerre et marquis de Bourgogne Transjurane1, et de Waltrade2, probablement Waltrade de Wormsgau. Elle porte le nom de sa grand-mère paternelle, Adélaïde de Tours. L'année de sa naissance est inconnue. L'année 870 est donnée communément comme point de repère, Christian Settipani donnant vers 8653.
    Elle est la sœur de Rodolphe Ier (v.860-912)1, roi de Bourgogne, et la demi-sœur par son père d'Adelgunde de Bourgogne (872-902), mariée en 890 à Erenfried Ier de Maasgau (866-904) comte de Bliesgau, de Keldachgau, de Bonngau et de Charmois4.
    Mariage et descendance
    Aux alentours de l'année 888, elle reçoit de son frère, Rodolphe Ier, l'abbaye de Romainmôtier, probablement en dot, selon le Recueil des chartes de l'abbaye de Cluny5. L'année 888 est en effet retenue par l'historien Maurice Chaume (1888-1946) comme l'année de son mariage avec Richard de Bourgogne, alors comte d'Autun, à qui elle apporte, en dot, le comté d'Auxerre1,3. Toutefois une charte de l'année 900 issue du Recueil des actes des rois de Provence, publié par René Poupardin, semble contredire cette possession par la comtesse mais l'attribue à Hugues, très probablement son fils6. L'analyse de ces documents permettrait d'indiquer que le mariage s'est déroulé quelques années avant l'année 888, comme le suppose entre autres le médiéviste Steven Robbie dans sa thèse The emergence of regional polities in Burgundy and Alemannia, c. 888-940 (2012)7.
    Elle devient ainsi, outre comtesse d'Auxerre et comtesse consort d'Autun, au gré des acquisitions de son mari, comtesse de Nevers, de Troyes et de Sens8, puis, par la fusion des comtés de 898, la première marquise, puis, en 921, la première duchesse de Bourgogne9.
    De son union avec Richard de Bourgogne naissent10 :
    Raoul (v.890-936), duc de Bourgogne, abbé laïc de Saint-Germain d’Auxerre et de Sainte-Colombe de Saint-Denis-lès-Sens (921-923), puis roi des Francs (923-936);
    Hugues (891-952), duc de Bourgogne, comte d'Outre Saône (923-952) et de Mâcon (927-952), et marquis de Provence (936-952);
    Boson (895-935), abbé laïc de Saint-Pierre de Moyenmoutier et du Saint-Mont de Remiremont;
    Ermengarde, duchesse de Bourgogne, mariée à Gilbert de Chalon, comte de Dijon, de Beaune et de Chalon, puis duc de Bourgogne.
    Alix, peut-être mariée à Reinier (-931), comte de Hainaut11.
    Mort et testament
    Richard le Justicier semble mourir en 921. Leur fils, Hugues, donne à sa mère l'année suivante — charte datée à Autun du 7 des calendes de mai 922 (24 avril 922) — le domaine de Poligny (Villam Poligniacum , sitam in Comitatu Varasco), dans le Jura12,13,14. Elle souhaite en faire donation au chapitre de Saint-Nazaire d'Autun à sa mort. En attendant, elle donne l'édifice de Saint-Hippolyte et ses dépendances15,16.
    En 928 ou 929, la comtesse (mentionnée sous la forme « dono Deo comitissa ») effectue une donation à l'abbaye de Cluny du monastère de Romainmôtier5. La charte, considérée comme son testament, se trouve répertoriée dans le Recueil des chartes de l'abbaye de Cluny5 et intégrée au cartulaire de Romainmôtier

    Adelaide of Auxerre (born between 865[1] - 870) was a Duchess consort of Burgundy in the Middle Ages.
    She was the daughter of Conrad II, Duke of Transjurane Burgundy[2] and his wife Waldrada of Worms.
    In 888, she married Richard, Duke of Burgundy. They had probably three or five children :
    Rudolph of France,[3] who married Emma of France, daughter of Robert I of France
    Hugh the Black[4]
    Boson (895-935)
    Adelaide of Burgundy, married Reginar II, Count of Hainaut.
    Ermengarde of Burgundy (born c. 905 and died c. 945)

    Adelheid van Auxerre (nadien ook genoemd Adelheid van Bourgondië) (geboren in 870 - gestorven in 929) was gravin van Auxerre, en door haar huwelijk in 888 met Richard I van Bourgondië, de eerste hertogin van Bourgondië.
    Afstamming
    Zij stamt af van het Beierse huis der Welfen, een van oorsprong Frankisch adellijk geslacht. Ze was de dochter van Koenraad II van Auxerre (ook genoemd van Bourgondië) (835 – 876), graaf van Parijs, graaf van Auxerre en markies van Transjuranië, en Waltrade van Wormsgouw.
    Haar oudere broer Rudolf wordt in 888 koning Rudolf I van Opper-Bourgondië.
    Huwelijk en nageslacht
    Adelheid huwt in 888 met Richard, toen graaf van Autun. Als huwelijksschat biedt ze hem het graafschap Auxerre aan. Door de verdere acquisities door haar echtgenoot kan ze nog de titels van gravin van Nevers, van Troyes en van Sens toevoegen. Door de fusie van verschillende graafschappen wordt ze de eerste markiezin en, vanaf 921, de eerste hertogin van Bourgondië.
    Het echtpaar krijgt vijf kinderen:
    Rudolf (v.890-936), hertog van Bourgondië, lekenabt van Sint-Germanus van Auxerre en van Sainte-Colombe te Saint-Denis-lès-Sens (921–923), nadien koning der Franken (923–936);
    Hugo (891–952), hertog van Bourgondië, graaf van Outre-Saône (923–952) et van Mâcon (927–952), en markies van Provence (936–952);
    Boso (895–935), lekenabt van de abdij van Sint-Pieter van Moyenmoutier en van Remiremont in de Vogezen;
    Irmgarde, hertogin van Bourgondië, gehuwd met Giselbert van Chalon, graaf van Dijon, Beaune et Chalon, nadien hertog van Bourgondië, en
    Adelheid, gehuwd met Reinier (-932), graaf van Henegouwen
    Na de dood van haar man trok Adelheid zich terug in het klooster van Romainmôtier, dat ze van haar broer Rudolf had gekregen en dat ze in 829 bij haar dood schonk aan de abdij van Cluny.

    Children:
    1. Rodolphe I. de France was born about 888; died on 15 January 936 in Auxerre, Bourgogne-Franche-Comté, France; was buried on 11 July 936 in Abbaye Sainte-Colombe, Saint-Denis-lès-Sens, Bourgogne-Franche-Comté, France.
    2. Boso de Vitry was born about 893; died in Date unknown.
    3. Hugues I. de Bourgogne was born about 890; died in Date unknown; was buried in Besançon, Bourgogne-Franche-Comté, France.
    4. 3. Adelaide de Bourgogne was born about 894; died in Date unknown.
    5. Ermengarde d' Autun was born about 900; died in Date unknown.
    6. Richilde de Bourgogne was born about 910 in Auxerre, Bourgogne-Franche-Comté, France; died in Date unknown.


Generation: 4

  1. 8.  Graaf Giselbert van Maasgouw was born about 825 (son of Reginar im Bidgau); died in Date unknown.

    Other Events and Attributes:

    • Occupation: Gf. i. Maasgau

    Notes:

    Der Maasgau war in der Zeit der Karolinger das Gebiet westlich der Maas mit Maastricht im Zentrum und dem Jülichgau auf dem anderen Ufer des Flusses. Der südliche Teil fällt später an den Lüttichgau und die Region westlich von Maastricht an den Haspengau.
    Grafen im Maasgau
    Giselbert, 841 Graf im Maasgau, 866 Graf im Lommegau (Reginare); ⚭ 846 entführt, Ehe 849 anerkannt, NN, * wohl 826/830, Tochter des Kaisers Lothar I. (Karolinger)
    Reginhar Langhals († 915), dessen Sohn, Graf von Hennegau und Maasgau
    Giselbert, † 939, dessen Sohn, Graf im Maasgau, 928 Herzog von Lothringen (Reginare)
    Dietrich I. Flamens, ermordet 1082, Graf in der Betuwe und im Maasgau, Stammvater der Grafen von Geldern

    The Maasgau, Masao, or Maasland, was an early medieval region or pagus, on both sides of the Maas river (Meuse) starting at the city of Maastricht.
    It was sometimes described as a county (comitatus).
    Attestations
    According to Nonn's collection of attestations:
    In a letter of 633-56, from Bishop Paul of Verdun to Bishop Desiderius of Cahors the term "Masao" is used to describe a travel route of the Merovingian king Sigibert III, travelling via Maastricht from Laon to Cologne.[1]
    In a charter of 714, Susteren is described as being in the "pagus Mosariorum".[2]
    In a testament of 732/3 attributed to Adela of Pfalzel, a place called Scriptinas is described as being "in pago Mosao super ripam Mosae".[3]
    In a charter of 741/2 which is reported in two versions in Sint-Truiden records, a "count or duke of Hasbania" (comes vel dux Hasbanie) named Robert, son of Lambert, granted lands near Diest to Sint-Truiden Abbey.[4] In the charter itself this Robert called himself a count, but he was mentioned as a Duke in the biography (Vita) of Bishop Eucherius of Orléans. In surviving versions of that Vita, when Charles Martel exiled Eucherius to Cologne this was under the custody of a Duke Robert of Hasbania (Hasbanio Chrodoberto duce).[5] Remarkably, the lands given to the Abbey were described as being "in pago Hasbaniensi et Masuarinsi" — literally the land of Hasbanians and Masuarians. The second word is probably related to Masao. Some commentators such as Gorissen, Ewig, and Nonn (p.93), as indicating that Robert had an older type of jurisdiction over an area larger than Hasbania or the Maasgau on their own.
    In about 830 Einhard described a place "in pago Mosavo".
    In an 837 plan to divide the Frankish kingdoms one of the counties named (not pagi in this case) is Masagao (in the Annales Bertiniani) or Masagouwi (in Nithard I.6).
    In 841, Nithard describes Gilbert (or Giselbert), who may be an ancestor of the so-called Regnarids, as "comes Mansuariorum", "Count of the Mansuari".[6] There is uncertainly about how to interpret this terminology, though Gorissen, Ewig and Nonn all see it as likely to be related to the earlier description of "Count or Duke" Robert. In one surviving manuscript the "n" is missing.
    In 858 Sint-Odiliënberg near Roermond, then known simply as Berg, was described as being "in pago Maso" and sitting about the river Roer, which is a tributary of the Maas.[7]
    In the Treaty of Meerssen of 870, the Maas river was a dividing line between two Frankish kingdoms. The Maas valley region north of Maastricht is described as having two parts, a lower and higher (subterior and superior) Masau, and each of these two parts was to be divided by the river. The Abbeys in the area, and the "districts" of Maastricht and Aachen, were treated separately.
    In a falsified charter from 858-872, Kessel, Limburg, on the Maas between Roermond and Venlo, is described as "in pago Masensi Cassellum".[8]
    In a falsified royal diploma of Otto the Great from 946 relating to Gembloux Abbey, two places are named in the comitatus (county, note: not a pagus in this case) called "Maisou": the villa called "Mauic" and the villa called "Biettine". The latter was identified by Jean Baerten as Obbicht.
    In 950 another Gembloux record mentions a place "in pago Masau".
    A royal charter of 7 Oct 950, Kessel on the left bank of the Maas between Roermond and Venlo is described as being "in pago Masalant in comitatu Ruodolfi" (in the country of Maasland, in the county of Rudolf).[9] Note that this time, the "Maasland" form is used. This is one of the only occasions where a count with jurisdiction in this region is clearly named.
    4 Jul 952. I was probably the same count Rudolf who was count near Maaseik. Alden-Eyck near Maaseik (mentioned separately in the Treaty of Meerssen) was described as being "in pago Huste in comitatu Ruodulphi" (in the country of Huste, in the county of Rudolf).[10] Not that in this record, although it is on the Maas, Masao or Maasland is not named. Huste or Hufte is generally considered to be a word derived from Hocht, in Lanaken, also on the Maas but approximately 30km southwards. Van de Weerd proposed it was Hoeselt. Wherever it was, it must have been seat of a count.
    In an undated record from Fulda the villas called Blaricga [Blerik] and Walaran are mentioned, "in pago Masao iuxta flumen More".
    As pointed out by Verhelst, the term Masalant (Maasland) is used mainly when referring to Maastricht, and according to him it is only used by mistake in the 950 case above. In 889, 898 and 919, Maastricht is specifically described as being in the comitatus (county) of Maselant. In the 898 record it is also added that it is in the Pagus of Hasbania. In a different record of 898 it is described instead of being in the pagus of Maseland. In contrast, in another 919 record it is described as being in the comitatus of Hasbania.

    La Maasgau, le comté de Meuse (Pagus Maasgau ) est un comté carolingien, subdivision de la Lotharingie inférieure.
    Topographie
    Sous les Carolingiens c'est le territoire à l'ouest de la Meuse. Le comté de Jüllich, Jülichgau est sur l'autre rive de la Meuse.
    Étymologie
    Maas signifie la Meuse, et Gau, comté carolingien.
    en néerlandais: Maasgouw
    Siège
    Le comte de Meuse résidait à Maastricht, Trajectum ad Mosam.
    Comte de Meuse - Comte de Maasgau
    Gislebert I, né en 770, marié vers 790 et décédé après 842.
    Giselbert II, né vers 825 dans le Hainaut (Hennegau), comte de Maasgau en 841, comte de Lomme en 866. En 846, il enlève et épouse Ermengarde, fille de Lothaire Ier, le mariage est reconnu en 849. Il meurt en 892.
    Régnier Ier, dit Régnier au Long Col, né vers 850 et mort à Meerssen entre le 25 août 915, et le 19 janvier 916, fut comte de Hainaut, du Maasgau.
    Gislebert de Lotharingie, († 939), fils du précédent. Comte de Maasgau, 928 et abbé laïc de l'abbaye de Stavelot et de Saint-Maximin de Trèves. À partir de 928/929, il est attesté comme duc de Lotharingie.
    Dietrich, assassiné en 1082, Comte de la Betuwe et de Maasgau, père du comte de Gueldre1

    De Maasgouw (Latijn: Pagus Mosarium, Masau, Mosagao en Maselant) was een van de gouwen waarin de Frankische koninkrijken (±500-960) waren opgedeeld. In grote lijnen viel hij samen met het Limburgse Maasland, d.i. het gebied tussen Wezet en Nijmegen. Het gebied viel uiteen omstreeks 840.
    Grenzen
    In het zuiden grenst de Maasgouw aan de Luikgouw. In het westen gaat hij over in de Haspengouw en in Toxandrië. In de omgeving van Nijmegen begint de Betuwe. In het oosten omvat hij ook de andere Maasoever, reikend tot aan de Gulikgouw en de Hettergouw. De grafelijke vroonhof bevindt zich in het wereldlijke gedeelte van het Romeinse Maastricht (het kerkelijke gedeelte is immers een bezit van de bisschop in Luik).
    Al in de 8e eeuw ontstaan diverse enclaves binnen de Maasgouw, voornamelijk door de stichting van rijksabdijen. Het Verdrag van Meerssen (870) somt alle territoria in het koninkrijk Lotharingen op. In de voormalige Maasgouw liggen dan:[1]
    De eeuwenoude Sint-Servaasabdij (S. Servatii) met verschillende bijhorende dorpen
    Het graafschap Oppermaasgouw (Masau superior), waarvan de vroonhof aan de grondslag van het latere graafschap ligt
    De Abdij van Aldeneik (Echa), wiens beneficie (het zgn. "Kessenich-Eik")[2] het noordelijke deel van Masau superior beslaat
    Een koningsgoed genaamd Castellum, misschien overeenstemmend met de plaatsen Casallum of Kessel
    Het graafschap Nedermaasgouw (Masau subterior), met hoofdplaats binnen het oude Blerick of oude Cuijk
    De Abdij van Susteren (Suestre), in het zuidelijke deel van de oostoever
    De Abdij van St.-Odiliënberg (Berch), in het noordelijke deel van de oostoever
    De Maasgouw binnen de post-Karolingische koninkrijken
    Door de delingen van Francië behoort de Maasgouw meermaals tot een ander rijksdeel. In 880 valt hij voorgoed aan het latere Saint Roomse Rijk.
    837: Herhaald wordt dat, bij de dood van Lodewijk de Vrome, de Mosagao naar Karel de Kale moet vererven.
    843: Karel moet de Maasgouw afstaan aan zijn halfbroer Lotharius I.
    870: Ten gevolge van de dood van Lotharius II herwint Karel het gedeelte van Lotharingen ten westen van de Maas.
    880: Als gevolg van de Slag bij Andernach (876) moet Karloman dit gedeelte weer afstaan aan Oost-Francië.
    (Gouw)graven
    714: Pepijn van Herstal schenkt het land voor de Abdij van Susteren weg.
    730: Adelardus sticht de Abdij van Aldeneik voor zijn dochters Harlindis en Relindis.
    ±825: Adalardus, een achterkleinzoon van Pepijn, schenkt Elen en Tongerlo aan de Abdij van Corbie.
    Oppermaasgouw:
    841: Giselbert I, de stamvader van het geslacht der "Reginaren" of "Reiniers"
    849-958: Personele unie met de Haspengouw
    939: Eerste opstand van de Reiniers: Giselbert II sneuvelt en wordt opgevolgd door zijn neef Rudolf I.
    958: Tweede opstand van de Reiniers: Rudolf wordt verbannen wegens zijn strijd om de hertogentitel.
    967: De comes Rudolf II (een neef) is getuige bij een schenking aan de Abdij van Sint-Truiden.
    Versnippering ten bate van het Sint-Servaaskapittel en de eerste heren van Vroenhoven, Pietersheim, Rekem en Elsloo.
    Kessenich-Eik:
    Mogelijk zijn Reinier I van Henegouwen (±890-915) en Giselbert II (915-939) tot lekenabt benoemd.
    De rijksabdij valt terug aan de koning, die delen ervan wegschenkt:
    Een zekere Rothingus ontvangt Wisheim (voor 946), één geheel met het latere "Buiten-Wessem" en Grathem.[3]
    Ansfried de Oudere ontvangt Casallum (voor 950), waarin later de Drie Eijghen ontstaan.
    Lambert I van Leuven herwint Dilsen (na 976), later door Adela (II) van Leuven aan het Sint-Servaaskapittel geschonken (1062).
    Nedermaasgouw:
    ±890: Alberik van Maasgouw is graaf te Blerick.
    ±920: Lambert van Maasgouw, vader van Adela van Leuven.
    1078: Diederik I Flamens is waarnemend gouwgraaf.
    Versnippering ten bate van de eerste heren van Horn, Kessel en Cuijk–Meer.

    Giselbert married (Irmgard) d' Italia in 846 in Nouvelle-Aquitaine, France. (Irmgard) (daughter of Keizer Lothaire I. d' Italia and Ermengarde de Tours) was born about 828; died in Date unknown. [Group Sheet] [Family Chart]


  2. 9.  (Irmgard) d' Italia was born about 828 (daughter of Keizer Lothaire I. d' Italia and Ermengarde de Tours); died in Date unknown.

    Notes:

    von Giselbert 846 entführt
    Religion: Roman Catholic

    Children:
    1. Graaf Adalbert van Maasgouw was born in 846; died in Date unknown.
    2. 4. Markgraaf Régnier I. de Hainaut was born about 850; died between 25 August 915 and 15 January 916 in Meerssen, Limburg, Nederland.
    3. Giselbert de Vergy was born about 852; died in Date unknown.

  3. 10.  Graaf Albon II de Hainaut was born in Date unknown; died in Date unknown.
    Children:
    1. 5. Alberade de Hainaut, Erfgename was born about 870; died in Date unknown.

  4. 12.  Graaf Bouvin d' Amiens was born about 810 (son of Graaf Richard d' Amiens); died in Date unknown.

    Other Events and Attributes:

    • Occupation: Gf. i. Italien

    Notes:

    Graf in Italien, Laienabt von Gorze, Urkunde 856
    Religion: Roman Catholic

    Bouvin + Richardis d' Arles. Richardis (daughter of Graaf Boson d' Arles) was born about 822; died in Date unknown. [Group Sheet] [Family Chart]


  5. 13.  Richardis d' Arles was born about 822 (daughter of Graaf Boson d' Arles); died in Date unknown.

    Notes:

    Urkunde 826-829
    Religion: Roman Catholic

    Children:
    1. Graaf Boson V de Bourgogne was born about 840; died in Date unknown; was buried in Vienne, Auvergne-Rhône-Alpes, France.
    2. Richildis de Metz was born about 845 in Metz, Grand Est, France; died in Date unknown.
    3. 6. Richard de Bourgogne was born about 850; died on 01 September 921 in Auxerre, Bourgogne-Franche-Comté, France.

  6. 14.  Hertog Conrad II. de Bourgogne was born about 830 (son of Graaf Conrad I d' Auxere and Adélaïde de Tours); died in Date unknown; was buried in Sens, Bourgogne-Franche-Comté, France.

    Other Events and Attributes:

    • Occupation: Gf. v. Auxerre
    • Occupation: Graf v. Paris

    Notes:

    Graf v. Paris, Mkgf. v. Burgund ()
    Religion: Roman Catholic

    Konrad II. war der älteste Sohn des Grafen Konrad I. von Auxerre, der lange Jahre der Berater seiner Schwäger, des Kaisers Ludwigs des Frommen († 840) und des Königs Ludwigs des Deutschen 859 gewesen war, bevor er sich – gemeinsam mit seinen Söhnen Konrad II. und Hugo Abbas – seinem leiblichen Neffen Karl dem Kahlen anschloss, und dadurch sämtliche Titel und Grafschaften im Ostfrankenreich verlor.
    Da Konrad I. mit der Grafschaft Auxerre entschädigt worden war, erbte Konrad II. diesen Titel, als sein Vater vermutlich 863 starb. Er scheint jedoch bald darauf in Ungnade gefallen zu sein, da Karl der Kahle ihm die Grafschaft entzog, und er an den Hof von dessen Neffen Lothar II. zog. Lothar II. und sein Bruder Ludwig II. übertrugen ihm die Aufgabe, das aufständische Transjuranien, das Land zwischen Jura und Alpen zu unterwerfen, wo weder Lothar II. noch Ludwig II. herrschte (Lothar hatte das Gebiet 859 an Ludwig abgetreten), sondern der Bosonide Hugbert, Lothars Schwager.
    Konrad II. löste die gestellte Aufgabe, indem er 864 Hugbert bei Orbe in der Waadt schlug und zwei Jahre später, 866, als Markgraf selbst die Herrschaft in Transjuranien übernahm.
    Konrads Todesjahr ist nicht bekannt. Bekannt ist lediglich, dass sein Sohn Rudolf I. bereits 872 als Markgraf von Transjuranien bezeichnet wird.
    Konrad und seine Ehefrau Waldrada hatten (mindestens) zwei Kinder:
    Rudolf I., † 25. Oktober 912, 872 Markgraf von Transjuranien, 878 Graf, 888 Proklamation in Saint-Maurice-d’Agaune zum König von Burgund; ∞ Willa von Burgund
    Adelheid, 921–928/929 bezeugt, erhält 888 von ihrem Bruder das Kloster Romainmôtier auf Lebenszeit ∞ Richard der Gerichtsherr (Richard le Justicier), † 921, Herzog von Burgund (Buviniden)
    In den Dokumenten tritt zur gleichen Zeit ein Markgraf Konrad II. von Burgund auf, dessen Tochter Adelgunde 890/902 bezeugt ist, und die den Stammvater der Ezzonen, Erenfried I., 866/904 bezeugt, 877 Graf im Bliesgau, 895 Graf von Charmois, heiratete. Die Analogie zum Welfen Konrad II. ist augenfällig, die Identität jedoch nicht nachgewiesen.

    Conrad II the Younger was the Count of Auxerre from 864 until his death in 876. He was a son of Conrad I of Auxerre, and Adelaide of Tours; an older brother of Hugh the Abbot; and a member of the Bavarian branch of the Welfs.
    In 858, at the coaxing of Charles the Bald, his cousin, he and his brother betrayed Louis the German when he sent them on an espionage mission and went over to Charles, who rewarded them handsomely because he had lost his Bavarian honores. He acted as Duke of Transjurane (Upper) Burgundy from then until about 864.
    He married Waldrada of Worms, by whom he left a son, Rudolf,[1] who later became King of Transjurane Burgundy, and a daughter, Adelaide of Auxerre, who married Richard, Duke of Burgundy, and had issue. Some online family trees may have him also married to Judith of Friuli, but there is no source for this, and she is not known to have married to anyone.

    Koenraad II van Auxerre (ca. 835 - 876) was vanaf 866 hertog van het gebied tussen de Jura en de Alpen.
    Koenraad was een zoon van graaf Koenraad I van Auxerre en Adelheid, dochter van Hugo van Tours en Ava van Morvois. Samen met zijn vader had hij in 859 de kant van Karel de Kale gekozen in zijn conflict met Lodewijk de Duitser. Hierdoor verloor hij zijn bezittingen in Zwaben en Beieren. Ze werden door Karel voor hun verliezen gecompenseerd: vader Koenraad werd graaf van Auxerre en zoon Koenraad volgde hem in 863 op. Korte tijd later viel hij echter in ongenade bij Karel en zocht zijn toevlucht bij Lotharius II. Die gaf hem de opdracht om de opstandige hertog Hugbert te verslaan, wat Lotharius zelf al meer dan vijf jaar niet was gelukt. Koenraad versloeg Hugbert in 866 bij Orbe en kreeg als titels: hertog van het gebied tussen de Jura en de Alpen, lekenabt van Saint-Maurice.
    Koenraad was gehuwd met Waldrada. Zij kregen de volgende kinderen:
    Rudolf I van Bourgondië
    Adelheid, (ca. 870 - 929), gehuwd met Richard I van Bourgondië
    mogelijk een derde kind, als ouder van Adelheid, de vrouw van Lodewijk de Blinde
    (Veel bronnen vermelden dat Adelheid een dochter zou zijn van Rudolf I, maar dan zou ze een volle nicht zijn van Lodewijk en dat zou een huwelijk onmogelijk maken, daarom wordt uitgegaan van een derde kind van Koenraad en Waldrada).

    Died:
    oder nach 876, vor 881

    Buried:
    Sainte-Colombe

    Conrad + Waldrada. Waldrada was born in Date unknown; died in Date unknown. [Group Sheet] [Family Chart]


  7. 15.  Waldrada was born in Date unknown; died in Date unknown.
    Children:
    1. Koning Rodolphe I. de Bourgogne was born about 865; died in Date unknown.
    2. Adalgunde de Bourgogne was born about 850; died in Date unknown.
    3. 7. Adélaïde d' Auxerre was born about 868; died in Date unknown.



Calendar

Ik vind deze site geweldig en wil graag financieel helpen het in stand te houden

I like this service very much and I want to donate money    

 


This site powered by The Next Generation of Genealogy Sitebuilding ©, written by Darrin Lythgoe 2001-2024.